Shundan beri qizni xech kim nonushtaga uyg‘otmay qo‘ygan. Shundan beri qiz "oyijon" deyishni qumsagani qumsagan...

Ona o‘g‘lidan bu sovuq muomalani eshitib qattiq ranjidi, o‘ksindi. Yig‘lamsiragan bir ovozda javob berib telefonni o‘chirdi.

Ilm va texnologiyalar bir-biri bilan uyg‘unlashgan ajoyib shaharda bir kichkina bo‘g‘irsoq pishirildi. Bu bo‘g‘irsoq oddiy emas, balki aqlli va o‘zgacha edi. Uning ichida maxsus chip o‘rnatilgan bo‘lib, bu chip bo‘g‘irsoqqa gapirish, o‘ylash va hatto yurish qobiliyatini berar edi.

Qadim zamonda, tog‘lik o‘rmonda Momiqvoy ismli kichik ayiqcha yashar edi. Uning momiqlari juda yumshoq va chiroyli edi, shuning uchun hamma uni Momiqvoy deb chaqirardi. Momiqvoy doim o‘zining momiqlarini toza tutar va o‘zini o‘rmondagi eng chiroyli ayiq deb o‘ylardi.

Bir zamonlar, kichik bir qishloqda Olim ismli kichkintoy yigitcha yashar edi. Olimning tanasi kuchsiz va mayda bo‘lsa-da, uning aqli va yuragi katta edi. Uning eng katta orzusi polvon bo‘lish edi, ammo ko‘pchilik unga ishonmasdi.

Go‘daklikdan ma’lum har odam, Bola boshdan degan gap to‘g‘ri. Mabodo men shoir bo‘lmasam, Bo‘lar edim bezori, o‘g‘ri.