Qadim zamonda, tog‘lik o‘rmonda Momiqvoy ismli kichik ayiqcha yashar edi. Uning momiqlari juda yumshoq va chiroyli edi, shuning uchun hamma uni Momiqvoy deb chaqirardi. Momiqvoy doim o‘zining momiqlarini toza tutar va o‘zini o‘rmondagi eng chiroyli ayiq deb o‘ylardi.

Biroq, Momiqvoyning bir kamchiligi bor edi: u haddan tashqari mag‘rur va boshqa hayvonlar bilan do‘stlashmasdi. U faqat o‘zining momiqlari va ko‘rinishi bilan ovora bo‘lardi.

Bir kuni Momiqvoy o‘rmonda adashib qoldi va uyga qaytib keta olmay qoldi. U juda qo‘rqib ketdi. Shu payt o‘rmondan boshqa hayvonlar unga yordam berish uchun yetib kelishdi. Ular Momiqvoyni o‘rmon bo‘ylab uyiga olib borishdi.

Bu voqeadan keyin Momiqvoy o‘zining xatosini tushundi va boshqa hayvonlar bilan do‘stlashdi. U endi faqat o‘zining ko‘rinishi haqida emas, balki do‘stlik va mehr-oqibat haqida ham o‘ylardi.

Momiqvoy endi o‘rmondagi eng sevimli ayiqcha bo‘lib, barcha u bilan o‘ynashni va uning oldiga kelishni yaxshi ko‘rardi. U o‘zining yangi do‘stlari bilan ko‘plab sarguzashtlarni boshdan kechirardi va barcha unga mehr bilan munosabatda bo‘lardi.

Shunday qilib, Momiqvoy ayiqcha ertagi bizga mag‘rurlik va yuzaki ko‘rinishdan ko‘ra muhimroq narsalar borligini, shuningdek, do‘stlik va mehr-oqibatning qadri haqida o‘rgatadi.