Bir ota o‘g‘lining xulqini o‘rtoqlaridan surishtiribdi. Qarasa, ularning orasida bir-ikki tarbiyasizi bor ekan. Ota o‘g‘lini chaqirib: “O‘rtoqlaring ichida ayrimlari biroz noqobil ko‘rinadi. Ulardan ehtiyot bo‘l”, debdi.

Shunda o‘g‘il: “Ularni yaxshi bilaman, hammasi odobli bolalar, mening necha yillik qadr­donla­­rim-ku”, debdi.

Kunlar o‘tib, ota o‘g‘liga na­sihati kor qilmaganini ko‘rib, tarbiyaning boshqa yo‘lini tutibdi va: “Boqqa kirib, olmalarni bitta qoldirmasdan terib chiq. Tozasiyu chirigini aralashtirib, omborga joyla”, debdi. O‘g‘il ota­siga olmalarni aralashtirib bo‘lmasli­gini, bir-birini chiritishini har qancha tushuntirsa ham, ota o‘z gapida turib olibdi. O‘g‘il noiloj omborga joylab chiqibdi. Oradan 10–15 kun o‘tib o‘g‘liga olmalarni olib chiqishni buyuribdi. Kirsa, hamma olma chi­­riy boshlabdi. Shunda o‘g‘il: “Ma­na, qo‘shmaylik desam ham, qo‘sh dedingiz, hammasi aynibdi”, deb­di. Ota o‘g‘liga: “Ha, o‘g‘lim olmani chi­­rigi tozasini buzibdimi, odam ham shunday – yomoni yaxshisini buzadi. Qozonga yaqin yursang, qorasi yuqadi”, debdi.

Hamidulla Abdulazizov